Chciałem podzielić się tutaj dosyć nietypowym (przynajmniej dla mnie) zjawiskiem. Otóż mam 19 lat, i odkąd pamiętam, byłem niesamowicie nieśmiały. Jeśli dochodziło do jakiejś konfrontacji, czy zapoznania z obcą osobą, zawsze byłem bardzo wycofany, dosłownie można byłoby mnie porównać ze ścianą. Milczek i odludek. Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie fakt, że w gronie znajomych, przyjaciół jestem bardzo wylewny i czerpię przyjemność ze zwykłej gadki. Mogę rozmawiać o wszystkim, o ile znam tę osobę dłuższy czas, mamy jakąkolwiek więź i czuję się swobodnie. Natomiast kiedy muszę zapoznać się z kimś nowym, serce bije niesamowicie przyspiesza, dłonie i głos drżą mi niesamowicie, przez co wydaje mi się, że wyglądam jak skończony idiota (w gruncie rzeczy pewnie tak jest). Chciałbym zapisać się do specjalisty, ale nawet wizja rozmowy z nim brzmi dla mnie przerażająco. Mam ze sobą problemy, i jestem ich świadomy. Nie mam tylko odwagi żeby z nimi walczyć, bo żeby to uczynić, muszę rozmawiać. Bardzo chcę się przełamać, poznawać ludzi i zacząć czerpać z życia przyjemność, ale bariera mojej nieśmiałości jest zbyt silna. Jest jakieś wyjście? Pozdrawiam.