Mam 18 lat, jestem bardzo nieśmiała ( wydaje mi się, że to nawet lęki społeczne) boje się rozmawiać z obcymi ludźmi, a nawet z bliskimi gdy w towarzystwie są jacyś obcy, nie potrafię zjeść w miejscu publicznym Bp ze stresu ściska mnie w gardle, zbyt wstydzę się rozmawiać przez telefon przy innych ludziach, i nawet idąc ulicą mam wrażenie, że luzie na mnie patrzą i w myślach komentują np mój wygląd. Od zawsze byłam nieśmiała, ale jakieś 2 lata temu mi się nasiliło. W dodatku zmagam się z atakami paniki, pierwszy atak miałam 2 lata temu. Od pewnego czasu nie miałam owego napadu dość dawno ale zaledwie rok temu powtarzały mi się nawet kilka razy dziennie. Często też nachodzą mnie negatywne myśli w momencie dużej radości lub odprężenia, wtedy nagle zaczyna mi się wygadać, że zaraz coś się stanie, że coś pójdzie nie tak. Często miewam poczucie winy nawet kiedy powód nie jest zależy ode mnie. Często mam duże niepewności co do praktycznie wszystkiego, nie ufam sobie do tego stopnia, że muszę nagrywać jak zamykam drzwi kluczem, żeby po wyjściu z domu nie bać się, że tego nie zrobiłam. Mam chłopaka od 10 miesięcy, kocham go bardzo i pomimo mojej nieśmiałości przed nim naprawdę się otwieram i bardzo dobrze mi to wychodzi, a wręcz czuje się przy nim swobodnie, ale tylko jeśli chodzi o rozmowę, problem zaczyna się natomiast w momencie jakiegokolwiek zbliżenia. Uwielbiam się przytulać, ale gdy dochodzi do całowania lub dotyku, czuje się nieswojo i w myślach chce żeby przestał. To nie jest tak, że tego nie lubię, bo kocham go i uważam, że jest bardzo seksowny i atrakcyjny. Nigdy nie uprawiałam seksu i narazie nie dopuszczam siebie myśli, że mogłabym to robić. Tzn czasem myśle o stosunku i wydaje mi się Ok ale gdy zdam sobie sprawę, że mam to przerodzić w praktykę to mi się wszystkiego odniechciewa. Niby nie mam popędu seksualnego, a jednak uprawiam masturbacje żeby rozładować swoje potrzeby, niby nie chce stosunku a jednak lubię i nim fantazjować. Poprostu nie chce tego robić w praktyce. Mój chłopak stwierdził, że mogę być aseksualna lub mieć jakieś jego spektrum. Ale aseskualisci nie maja potrzeb seksualnych a ja je mam, tylko w czasie zbliżenia jakoś przestaje je mieć. Boje się że to jakaś awersja lub inne zaburzenie. Ale chyba najbardziej wydaje mi się, że to może mieć podłoże psychologiczne i mieć jakiś związek z tym co napisałam u góry. Nie mam traum z dzieciństwa w sferze seksualnej, nikt mnie nie gwalcił. Wspomnę też że w więku 14 -15 lat byłam w toksycznej relacji i przez to spadła mi bardzo samoocena. Jeśli to wszystko może mieć podłoże genetyczne to wspomnę też że moja babcia w młodości chorowała na zaburzenia nerwicowe. Chciałbym się dowiedzieć co mi tak naprawdę jest, skad te wszystkie lęki, i jak mam z nimi walczyć i czym mam jakaś chorobę lub zaburzenie i dlaczego mam takie problemy seksualne i czy to ma jakiś związek z problemami psychicznymi